دوست داشتن از عشق برتر است . عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی . اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیزت روشن و زلال. عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هر چه از غزیزه سر زند ، بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد ، دوست داشتن نیز هم گام با آن اوج می یابد

عشق جوششی یک جانبه است. به معشوق نمی اندیشید که کیست ؟ یک " خود جوشی ذاتی " است ، و از این رو همیشه اشتباه می کند و در انتخاب به سختی می لغزد و یا همواره یک جانبه می ماند و گاه ، میان دو بیگانه ناهمانند ، عشقی جرقه می زند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمی بینند ، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنایی آن ، چهره یک دیگر را می توانند دید ؛ و در اینجاست که گاه ، پس از جرقه زدن عشق ، عاشق و معشوق که در چهره هم می نگرند ، احساس می کنند که هم را نمی شناسند و بیگانگی و ناآشنایی پس از عشق – که درد کوچکی نیست – فراوان است

عشق ، زیبایی دل خواه را در معشوق می آفریند و دوست داشتن ، زیبایی دل خواه را در " دوست " می بیند و می یابد

عشق ، یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن ، یک صداقت راستین

عشق ، همواره با شک آلوده است و دوست داشتن ، سرا پا یقین است و شک ناپذیر

از عشق هر چه بیشتر می نوشیم ، سیراب تر می شویم و از دوست داشتن هر چه بیشتر ، تشنه تر

عشق ، هر چه دیرتر می پاید ، کهنه تر می شود و دوست داشتن ،